Patryk Pietrzak

Jestem Patryk Pietrzak
Urodziłem się 19.08.1991 r. w Łodzi
Mierzę 178 cm
Oczy mam niebieskie

Gdzie można mnie zobaczyć i usłyszeć?
https://www.facebook.com/Tednemeth
http://www.youtube.com/watch?v=SfepDondDdU

– w spektaklu „Poskromienie złośnicy” W. Shakespeare, reż. Małgorzata Warsicka

– w spektaklu „Marat/Sade” P. Weiss, reż. Rudolf Zioło

– w spektaklu „Dwoje biednych Rumunów mówiących po polsku” D. Masłowska, reż. Małgorzata Bogajewska

Chwalę się tym, że gram, śpiewam, piszę teksty i współtworzę muzykę w łódzkim zespole Ted Nemeth. Chwalę się również tym, że granie muzyki zajmuje u mnie w życiu szczególne miejsce. Chwalę się tym, że po 4 latach szkoły nadal nie wiem dlaczego chce być aktorem, ani dlaczego umiem nim być.

Czego jeszcze nie potrafię? Pytanie zakłada, że jest to ograniczona liczba rzeczy, którą da się jakoś dookreślić, a zdaje się, że jest ich mnóstwo i zawsze będzie dużo. Nie potrafię na przykład majsterkować, nie wychodzi mi to po prostu. Bój się Boga, jeżeli w domu trzeba będzie coś naprawiać.  Ostatnio uświadomił mi ktoś, że nie umiem sprawnie pokroić cytryny. Sam sobie wyrzucam dość często, że za bardzo przejmuję się zdaniem innych, a za mało pewny jestem własnego. Drugą rzeczą, która mnie męczy jest to, że nie umiem sprzątać.

Aktor jest po to by… grać, jak sądzę (to jest pytanie z haczykiem?)

W teatrze kocham: Lubię jak się idzie do przodu metodą „małych kroczków”, zarówno w teatrze, jak w życiu.

W teatrze nie znoszę ciężkiej atmosfery końca świata i „żemuszędobrzezagrać”.

Moi idole na Wydziale Aktorskim Szkoły Filmowej w Łodzi to Wacław Mikłaszewski i Marcin Brzozowski, którzy bardzo ogólnie mówiąc uświadomili mi, że są w tej szkole wykładowcy, którzy słuchają innych oprócz siebie, lub siebie nawzajem.

Mój teatralny idol to Charlie Chaplin – za swoją historię.

Rola moich marzeń: Chciałbym kiedyś zostać ojcem i mężem, tylko takim, który nie zostawia swoich dzieci. Nie wiem czy się uda.

Mój plan na przyszłość: Nadal będę próbował wzbudzać zainteresowanie ludzi grając jako aktor i muzyk, mając jednocześnie nadzieje, że będzie to kiedyś przynosiło na tyle dużo pieniędzy, że będę się mógł z tego utrzymać, a nie przestanie mi to przynosić radości.

fot. Robert Mainka