D.N.A.

Plenerowa impreza wymyka się spod kontroli. Młodzi ludzie zabijają swojego kolegę. Chłopiec zdradzał objawy zaburzeń psychicznych, był jednym z ostatnich w hierarchii koleżeńskiej grupy.
Rozpoczyna się spirala kłamstw i manipulacji, które mają na celu zatuszować incydent. Sytuacja grupy pogarsza się jednak z każdym kolejnym obrotem kłamstwa. Tykająca bomba rozsadza grupę od środka.
Wchodzący w dorosłość bohaterowie poddani są specyficznemu eksperymentowi. Oto drastycznie przyspiesza ich proces dojrzewania, z godziny na godzinę opadają beztroskie i bezpieczne łupki dzieciństwa; pęcznieją pojęcia takie jak odpowiedzialność, świadomość, dojrzałość, człowieczeństwo, empatia, moralność. W odosobnionym miejscu, niczym dzieci z „Władcy Much” Goldinga, bohaterowie muszą sami zmierzyć się ze skutkami własnych czynów i decyzji. Nie ma tu dorosłych, nie ma rodziców, władzy, policji, sądów, autorytetów ani Boga. W kryjówce na styku cywilizacji i bezwzględnej natury, pomiędzy światem ludzi i zwierząt, zaplątani w łańcuchy DNA, uczestnicy tej podróży doświadczą swoistej sytuacji granicznej. Groteskowej, absurdalnej, śmiesznej i strasznej. Zbiorowy strach, wstyd  i stres wyznaczą granice ich psychicznej wytrzymałości.
W sytuacji ekstremalnej myśleć jak człowiek, czy zachować się jak zwierzę? Uciekać? Kryć się, czy walczyć? Jak mówić o swoich emocjach, kiedy się ich jeszcze nie rozumie, kiedy nie umie się o nich mówić ani ich dobrze nazwać? Czy będą okoliczności łagodzące?

Nic w ich życiu już nigdy nie będzie takie jak przedtem.

Niewinność utracona.

Sztuka Dennisa Kellego, jest lekturą obowiązkową w brytyjskich szkołach. Pisana specyficznym, „niedojrzałym” językiem i skonstruowana niczym laboratoryjny eksperyment, stanowi świetny punkt wyjścia do pokazania na scenie najprostszych, a więc najtrudniejszych emocji, zarówno w wymiarze zbiorowym, jak i indywidualnym.